Leśmianator ***

ci,
brzasem kiełków mrożąc niwo,
brza całe zniweczynną rozkwitów drży już zimowej zamieci,

ręką wre natury rozrzuconych rozrzuconych stuleci,
brzask nocy, w ziemność żegnającem pochłono,
pod dobyć, którzy je tętno.

dalszych wiosen lub nowych wiosen lub nocy, w zimowej zamiętno.
w spustaje oświeci.

O utworze

Aby pokazać innym ten utwór, użyj linku:

Tekst powstał przez zmiksowanie utworu XXVIII (Ci, którzy jasność żegnają zniknioną...).
Zmiksuj go ponownie albo zobacz, co jeszcze możesz zamieszać.