Gdy świat dostrzega wreszcie nadmierne uwikłanie w postęp i
konsumpcjonizm, a zmiany klimatyczne stają się coraz bardziej
odczuwalne, temat dekompozycji oraz powrotu do dzikości staje się
wiodący w sztuce i nauce. W osadzonej w tych realiach codzienności i
wspomnieniach bohaterki to jednak nie wrażliwość artystyczna ani teorie
naukowe, a cielesność, erotyka, relacja i wolność grają pierwsze
skrzypce.
Opowiadanie Julii Fiedorczuk cechuje oniryzm i melancholia. Prekursorka
ekopoetyki w literaturze polskiej w intrygujący sposób ukazuje relację
bohaterki z naturą — tą w niej i wokół niej.
