Motyw: Cierpienie w utworze Śmierć

Czytam w jego rysach, bo ta szczera do gruntu dusza niezdolna jest do żadnej obłudy...

Przerachowałem się jednak. Przede wszystkim żądałem niemożliwości: bo niemożliwą jest wprost rzeczą, ażeby z umierającym...

Tylko umierający może pojąć, ile jest cierpienia, jakiejś wściekłej rozpaczy w tym wyrazie: nie dożyję...

Teraz dopiero udało mi się uchwycić dobrze różnicę między nim i mną, choć może powstałą...

Od kolejnego dozorowania kolegów jużem się uwolnił nareszcie. Zapowiedziałem Stachowi, żeby mi ich nie sprowadzał...

Nawet Stach i Zosia, nawet te anioły miłości, są nieraz przedmiotem mej chwilowej nienawiści — bo...

Co za czas okropny dzisiaj! Nieba nie widać zupełnie, nawet chmur, poprzez te drobiny wody...

Co oni winni, że mnie kochają, a wskutek tego przesadzają w chęciach dogadzania mi, odgadując...

Muszę im być wdzięczny za to, oceniam ich przywiązanie i ofiary — a jednak, jak mnie...

A ja się teraz boję wszystkich łez i wybuchów. Nie mam już czym kochać nawet...