Szczęśliwa miłość nie istnieje. Na straży tego dogmatu stoi pamięć a.k.a. straumatyzowana wyobraźnia, ostrzykująca się jadem zazdrości. Pamięć-śmietnisko, katalog zastarzałych ran, muzeum, do którego nie prowadzą żadne drzwi. Ale w murach są szpary, wystarczy przyłożyć oko. Trzeba chwilę poczekać, aż przywyknie do ciemności. I już, można krzyknąć w zachwycie: jaka piękna żałoba!
