Motyw: Prostytutka w utworze Płomienie

Na rynku przechadzało się kilku Żydów. Jeden z nich, spostrzegłszy nieznajomego, przystąpił z chytrą miną...

Drzwi zaskrzypiały znów.

Nie zapalałem światła.

Serce biło drapieżnie i cicho…

Zbliżały się lekkie, ciche...

Nagle rozległ się krzyk.

Bejła drgnęła…

— To krzyczy Lia — rzekła. — Ją dzisiaj Jankiel do stanowego...

Tuż przy waszej cerkwi jest dom, gdzie dziesięć dziewczyn dzień po dniu ginie. Co noc...

Kobiety tam sprzedają swe ciało i są bite. Słyszycie, słyszycie… Bite są kobiety. Przecież to...

— Ja tu raz w Petersburgu — rzekł — umierałem z głodu. Całkiem literalnie: żebrać chodziłem. Nie umiałem...

I takem siedział w pustej ulicy i umierał. Wokoło były domy bogatych ludzi. Jedli, pili...

Otarłem się o jakąś postać i stanąłem: prosto w oczy patrzyła mi się parą czarnych...

Po wyjściu ze szpitala została sama, zalękniona, znękana. Zachowała w twarzy wyraz dawnej dziecinnej dobroci...

— Gdyby Amelka nie była taka, jaka jest, nie mogłaby pozostać tak całkiem uczciwym człowiekiem — rzekł...