Chłopiec z „Biblią” to wydane po raz pierwszy w zbiorze z 1948 roku krótkie opowiadanie Tadeusza Borowskiego.
Akcja utworu rozgrywa się w więzieniu, znajdującym się w okupowanej przez Niemców Warszawie. W celi, w której zamknięto kilku dorosłych mężczyzn, pojawia się chłopiec z egzemplarzem Biblii w ręku, niechcący zdradzić przyczyny swojego aresztowania. Po niedługim czasie zostaje on zabrany z celi i prawdopodobnie rozstrzelany.
Borowski po raz kolejny ukazuje tutaj odczłowieczenie i znieczulenie ludzi, którzy zmuszeni są egzystować w warunkach wojennych; obecność i śmierć chłopca właściwie nie wywołują u pozostałych więźniów żadnej specjalnej reakcji. Interesuje się nim w niewielkim stopniu jedynie narrator, który ma nadzieję na lekturę Pisma Świętego — chłopiec jednak nie godzi się na pożyczenie mu książki.
