Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale, wodewil autorstwa Wojciecha Bogusławskiego z muzyką Jana Stefaniego, wystawiony po raz pierwszy prawdopodobnie 1 marca 1794 r. w Teatrze Narodowym w Warszawie, uchodzi za pierwszą polską operę narodową. Jej akcja rozgrywa się w podkrakowskiej Mogile i koncentruje się wokół sporu tytułowych Krakowiaków i Górali, którego tłem jest historia miłosna.
Premiera opery miała miejsce na miesiąc przed przysięgą Kościuszki i zgromadziła polskie elity.
Libretto oparte zostało na założeniach opery późnoklasycystycznej. Tekst zaginął na wiele lat i został odnaleziony dopiero w 1929 r. przez Leona Schillera, który określił go mianem „polskiej opery narodowej”. Zważywszy napiętą sytuację polityczną przed trzecim rozbiorem Polski, tekst obecnie uchodzi za mistrzostwo aluzji; pojawiają się tutaj moralitety, skrywające elementy niepodległościowe, słowa „Wolność” i „Całość”, topos „słowiańskiej gościnności” i szlacheckiego „umiłowania poprzestawania na małym”.
Polityczne konotacje, komediowe perypetie miłosne i wątek walki Krakowiaków z Góralami ukazują strukturę społeczeństwa przed trzecim rozbiorem, kiedy to opera pełniła istotne funkcje propagandowe i kulturalne.
Dramat Wojciecha Bogusławskiego po raz pierwszy został wystawiony w roku 1794 jako Cud, czyli Krakowiacy i Górale. Dopiero dwa lata później pojawił się w tytule dodatek „mniemany”.
