Motyw: Strach w utworze Próchno

Jelsky tymczasem chmurzył się dalej nad listem.

„Dobrzy ludzie”… Hm!… Hm!… I tak dalej… „topić...

Ja boję się jej po prostu, jak ognia!… Ja już się zacząłem wykolejać w życiu...

Jelsky'emu opadła pierś, zwiotczało napięcie w mięśniach. Przymrużone za szkłami oczy zapatrzyły się — w...

Człowiek, stworzenie, sprzęt każdy ma dla mnie jakiś grymas niepewności i lęku, trwogi czy złej...

Wiesz! — krzyknął nagle, i cała twarz rozgorzała mu nagle jakimś fanatycznym ogniem. — Wiesz, gdy było...

Tyś powinien był unikać kobiet, życia, ludzi; wiel­kich miast, bo tylko w rojnych tłumach...

— I ty się nie boisz?

— Czego?

— Tego, co nas czeka — kary!?

— Nie masz nade mną...