Motyw: Pies w utworze Próchno

Po pokoju wałęsał się ogromnie wysmukły, soplami długich białych włosów okryty chart. Co chwila podchodził...

Pies zadrżał raz po raz we śnie, czasami łeb zadzierał, prężył swe długie, cienkie nogi...

Wyprzedził go pies: poskoczył do Müllera, rzucił mu się łapami na piersi i wy­ciągał...

Müller leżał z twarzą zwróconą w czerwony blask lampy. Wspominał jakby. A spod przym­kniętych...

— W czyje ręce zresztą? — pytał dalej. — Turkuła nie ma. — Ty — zwrócił się do charta — chcesz...

I cóż ty na to, Venta?… No, chodź, chodź!… I czego ty drżysz? — No, głupia...