Poetycki traktat filozoficzny złożony z 30 sonetów. Jest uważany za wykładnię systemu
filozoficznego autora, stworzoną w oparciu o teorie filozofów XIX wieku, od Hegla po
neokantystów.
Utwory powstawały w latach 1893–1894 i nie są w cyklu uporządkowane w sposób
chronologiczny, gdyż celem autora było jak najpełniejsze i najbardziej spójne wyłożenie
stworzonej przez siebie filozofii. Również pod względem formalnym sonety podporządkowane są
filozoficznej funkcji, stąd intelektualizacja, brak rozbudowanych metafor i porównań. Epicki obraz
świata wypiera w nich komentarz liryczny. Teoria filozoficzna Adama Asnyka łączy w sobie
pozytywistyczny realizm, sceptycyzm poznawczy oraz idealizm, zakładający istnienie poza
materią także siły ducha, czyli mocy wiecznej. W cyklu pojawia się również tematyka
niepodległościowa i wiara, że to ludzie są najważniejszymi nośnikami idei narodowej, a w ich
staraniach leży przyszłość silnej, światłej Polski.
